Η μπαρα

Εκείνα τα χρόνια, το νερό δεν έφτανε στα σπίτια ή στις αυλές μέσω οργανωμένου δικτύου ύδρευσης, όπως συμβαίνει σήμερα. Οι κάτοικοι αναγκάζονταν να προμηθεύονται το πολύτιμο αυτό αγαθό από τα φυσικά ρέματα, τα πηγάδια που βρίσκονταν διάσπαρτα στην περιοχή, καθώς και από τη βρύση που είχε κατασκευαστεί τη δεκαετία του 1950, αποτελώντας μια πρωτοποριακή υποδομή για την εποχή.

Ωστόσο, ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που καλούνταν να αντιμετωπίσουν ήταν η φροντίδα και το πότισμα των ζώων που αποτελούσαν πηγή εισοδήματος και επιβίωσης. Η έλλειψη σταθερής υδροδότησης σήμαινε ότι οι κάτοικοι έπρεπε να βρουν δημιουργικές λύσεις.

Βόρεια του οικισμού, σε μια από τις πλαγιές του λόφου, οι κάτοικοι κατασκεύασαν με περίσσεια δεξιοτεχνία ένα κοίλωμα στο έδαφος, το οποίο λειτουργούσε ως φυσικός ομβροσυλλέκτης. Αυτό το κοίλωμα συγκέντρωνε τα νερά της βροχής, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούνταν σύμφωνα με τις καθημερινές ανάγκες. Η πρακτική αυτή δεν ήταν μοναδική, καθώς τέτοιες δομές ήταν ευρέως διαδεδομένες σε ορεινά και ημιορεινά χωριά, και οι άνθρωποι της εποχής τους απέδιδαν την ονομασία ‘μπάρες’.

Αξιοσημείωτο είναι ότι η μπάρα του Άνω Σχολαρίου διατηρεί τη μορφή της ακόμη και σήμερα, προσφέροντας έναν ζωντανό μάρτυρα της ιστορίας και της παράδοσης του τόπου. Ο διακριτικός της σχηματισμός, που παραμένει σε εξαιρετική κατάσταση, είναι ορατός από μακριά, προκαλώντας τον θαυμασμό όσων την αντικρίζουν.”